Powroty do Polski

Dziś odniosę się do komentarzy spod wyjątkowo popularnego wpisu o podróżach z Australii (https://www.facebook.com/psychologwaustralii/photos/a.721809981170042.1073741828.705156079502099/1376112395739794/?type=3&theater)

My - emigranci, często tęsknimy za Polską, a raczej naszym wyobrażeniem o Polsce. Nie jest to do końca sama tęsknota za krajem, ale raczej za naszym wspomnieniem bycia sobą, bez pytań, bez potrzeby ponownego kształtowania siebie i przede wszystkim tęsknota za bezpieczeństwem rzeczy znanych.

Jeśli się zastanowisz, to czy Ty faktycznie tęsknisz i myślisz: o, jak super chodzić w Polsce do pracy, jeść schabowy, przepychać się wśród zapoconych ludzi w autobusie albo uciekać samochodem z drogi, bo ktoś za Tobą ma ciśnienie? Czy tęsknisz za polską polityką, zimą, drzewami i kałużami? Czy tęsknisz za polską mentalnością, całowaniem w policzki i narzekaniem po pierwszym dzień dobry? Tęsknisz za "panowaniem" i tworzeniem nieskończenie długich zdań, żeby kogoś nie urazić? Tęsknisz za wiecznie spóźnionymi pociągami i przemiłymi (?) paniami w okienku? 

Czym jest Polska? To kraj, czy to ludzie? To przyroda i pogoda, czy to co się stawia na stole? To język, czy ciągłe patrzenie na to, co inni powiedzą? To święta Bożego Narodzenia czy upijanie się w Nowy Rok?

Czym jest Polska dla Ciebie? Za czym tęsknisz?

Mówisz rodzina? Ok, jeśli masz taką kochającą się i zżytą, to rewelacja...tylko taką zostawić, to prawdziwa tęsknota...Większość z nas okraja rodzinę do tych, z którymi się dogaduje, bo żeby cała rodzina się wspierała, dodawałą otuchy i nie krytykowała to prawdziwa rzadkość w polskim krajobrazie.

Mówisz przyjaciele? Ok, masz może już teraz dzieci? jak myślisz, ile razy byście się spotykali? Ilu przyjaciół nie zawiodło Cię w najgorszych momentach? Znajomi przychodzą i odchodzą, często denerwują, często są toksyczni i zawistni. Lepiej mieć ich mniej, a dobrych...

Mówisz jedzenie! No proszę, nawyki to znacząca część naszych wyborów. Jeśli odkryjesz uroki jedzenia z innych krajów, to szybko zobaczysz, że polska kuchnia wcale taka urozmaicona nie jest i bardziej pasuje na zimowe klimaty...

Język! Tak, za językiem można tęsknić, bo miło tak nie musieć się zastanawiać, jak coś ująć. Super jest się poczuć jak ryba w wodzie i wyciągać coraz to wyszukańsze słowa z rękawa...miło być zrozumianym i czuć każdą nutkę ironi w głosie rozmówcy. Ale jak tak przyszło mi obejrzeń Pitbulla 2, to się zaczęłam zastanawiać, czy to polski jest taki wulgarny, czy to ja utknęłam z językiem o kilka lat do tyłu, bo nic wyszukanego w tym nie było...Durna ja, wychowana na poezji ks. Twardowskiego

A może tęsknisz za poczuciem wspólnoty? Hmmm, nie odczułam tego w Polsce, ale kto wie?
Może jednak w Twojej tęsknocie przeważa obraz tego, jak czujesz się w domu. Może nie jest kolorowo, ale jest spokojnie, znajomo, ciepło i bezpiecznie...To silna tęsknota i ciężko jest się od niej uwolnić...

Jeśli już wiesz, za czym najbardziej tęsknisz, to wyobraź sobie, że wracasz do kochanej Polski i zderzasz swoje tęsknoty z rzeczywistością...Cóż, świat nie stał w miejscu przez ostatnie 5 lat? Przyjaciele się nieco zmienili? Koledzy "statusiowali", rodzice postarzeli, miasta zmieniły, język jakiś taki bardziej "angielski" u znajomych? Świat nie stał w miejscu i nawet szarlotka mamy inaczej smakuje. Nikt nie czekał w Polsce na Ciebie, chuchając na Twoje wspomnienia i próbując ocalić je od rzeczywistości. Każdy żył dalej swoim życiem, może czasem zerkając na Twoje kolorowe fotki za Australii i w duchu myśląc, że Ty to masz dobrze.

A może wręcz odwrotnie? Może przyjechałeś do Polski z nadzieją, że wszystko się zmieniło na lepsze? A tu kiszka. W drogach nadal dziury (w Adelaide też ), w urzędach kolejki i płace niewiele się zmieniły. Może wielu miejsc i osób nie rozpoznajesz, ale ciągle czujesz na karku wzrok, jak Twoje dziecię źle się zachowa w sklepie. Ciągle czujesz parcie na drodze i wszędobylski pęd za przetrwaniem kolejnego dnia...

Tak to sobie wyobrażam, że kiedyś w końcu polecę do Polski i po kilku odruchowych uśmiechach, po następnych okraszonych autentyczną chęcią, ktoś mi ten uśmiech zmiecie z twarzy czystym, bezinteresownym gburstwem...bo ktoś miał paskudny dzień w pracy, a ja się szczerzę jak głupia...
Tak to sobie wyobrażam, bo życie nauczyło mnie jednego: wspomnienia są piękne i warto je pielegnować, ale nigdy nie oczekuj, że staną się rzeczywistością, bo świat się zmiania i Ty się zmieniasz...

To kto jedzie na święta do Polski?